DE TOVERPAREL

 

Roodje liep naar de rand van het water en keek erin, terwijl hij ongeduldig wachtte op het helder gekleurde visje om weer op te duiken. Op de bodem van het meer, kon hij door het schone water heen, rotsen en onbekende planten zien. Allerlei vissen zwommen in zijn buurt, maar geen enkele vis besteedde aandacht aan de muis die aan de oever stond. Roodje staarde zo lang in het water, dat hij vlekjes ging zien. Dat kwam doordat de weerschijn van het zonlicht zo sterk schitterde op de waterrimpels. Het leek eventjes of hij dieper en dieper in het koele, heldere water van het meer werd getrokken.

‘O, meer!' riep hij. ‘Jouw water lijkt precies op licht, want het is zo mooi en kristalhelder!'

‘Ja, kleine muis,' antwoordde het meer. “Mijn water is echt met licht gevuld, omdat zonnestralen altijd doordringen in dat wat schoon en helder is. Jij bent ook vol zonnestralen, beste vriend'

‘Ik?' Roodje schudde zijn hoofd. ‘Ik ben toch niet zo. Ik heb een roodbruinen velletje en het licht kan niet door mij heen schijnen, net zoals het door water kan schijnen'.

‘Denk je dat heus, Roodje? Vroeg het meer, terwijl het licht weer viel op de rimpels in het water. Ik kan de zonnestralen in jou zien, omdat jouw hart even zuiver is als mijn water'.

De ogen van Roodje gingen wijd open. ‘Het klopt, het is waar! Steeds als de zonnestralen mij komen bezoeken, voel ik me gevuld met licht van binnen...'.

De kleine muis wilde nog iets zeggen, maar toen zag hij zijn vriend de vis. Ze zwom naar hem en hij zei: “Het is waar! Het is waar! Steeds als de zonnestralen me komen bezoeken, voel ik me met licht gevuld...'

De kleine muis wilde nog mer vertellen, maar toen merkte hij dat zijn vriendje, de vis, naar hem toe zwom. Voor haar dreef een donkere oesterschelp die bedekt was met groene waterplanten en die ze voor zich uit duwde. Met haar neus zorgde ze ervoor dat de schelp niet zonk.

‘Zo, daar zijn we!' zei de vis vrolijk. Toen ik nog klein was, zorgde oma Pareltje voor ons en vertelde ons verhaaltjes. Ik kon uren naar haar luisteren. Ik mocht in haar schaduw me verstoppen als er iets gevaarlijks voorbij kwam. We zijn nog steeds vrienden, want anders zou ze nooit het goed hebben gevonden dat ik je nu dit alles laat zien. Kijk maar eens goed, kleine muis!'

‘De twee helften van de oesterschelp openden zich een beetje en Roodje zag een klein voorwerp, net zo groot als een erwt, erin. ‘Wat is dat?' vroeg hij verrukt. ‘Heb je een druppel zonlicht weten te vangen?'

‘O, nee, het is een parel en ik heb haar zien groeien toen ze nog een klein korreltje zand was. Elke nacht zong ik in schoon, helder water slaapliedjes voor haar en ik wikkelde haar in een nieuwe deken van paarlemoer. Ik gaf haar het gouden zonlicht als voedsel. Nu is mijn dochter een ware schoonheid geworden. Ik hou erg veel van haar! En ik weet, kleine muis, dat jij ook door haar betoverd bent, omdat mijn toverparel licht afgeeft. Zo zijn toverparels, ze geven licht af als ze iets geweldigs voelen. Al mijn andere parels heb ik naar de tuin der schatten gebracht. Daar zijn ze aan het schitteren, zelfs al is het nacht'.

De vis vertelde verder: ‘ Oma Pareltje heeft nog drie andere toverparels in haar tuin der schatten en dit is haar jongste dochter. Kleine muis ik denk dat ik haar aan jou geef! Ze zal je altijd licht geven en helpen als je haar nodig hebt'.

‘Pak haar maar', zei de oesterschelp. ‘Je hebt mijn kleine schat gered en je verdient zo'n beloning. Maar wil je iets voor me doen. Pak een korreltje zand van de oever en gooi die naar mij toe. Kom op! Pak de parel maar, vooruit, ik heb niet veel tijd meer. Ik ben lang genoeg van huis weggeweest. Ik ben niet zo'n liefhebber van reizen'

Roodje deed precies wat er van hem gevraagd werd. Hij was zo in de ban van het zachte licht van de toverparel dat hij niet eens merkte dat de vis en de oesterschelp afscheid namen en wegzwommen. Hij hield zijn schat goed beet en rende weg. Hij hield ging meteen naar de kleine grot onder de rots en daar keek hij blij naar zijn toverparel.

De toverparel verlichtte de grot toen ze naar binnen stapten. Na lange tijd naar haar gekeken te hebben, vroeg hij: ‘Parel, kan je praten?' ‘Ja, dat kan ik'.

‘Vertel me eens of je altijd voor mij licht zal geven'.

‘Ik zal altijd licht geven, voor jou, kleine muis, en ook voor anderen'.

‘Echt? Je moeder zei toch dat je alleen maar licht geeft als je iets bijzonders ziet'.

‘Dat klopt. Jouw hart verlangt naar het licht en daarom geef ik licht wanneer ik bij jou ben. Maar ik ben mooi voor iedereen die me beetpakt'.

‘Ben je dan voor iedereen een toverparel?'

‘Jazeker! Ik ben uit de betovering van de zuiverheid gemaakt, uit een gouden licht en uit liefde'.

‘Maar wat gebeurt er als iemand je beetpakt die echt gemeen is. Ben je dan nog steeds een toverparel?

‘Natuurlijk wel! Iedereen in de wereld is toch uit liefde geboren. Hoe gemeen iemand ook mag zijn er is altijd een druppeltje liefde te vinden. Zelfs als hij dat van die liefde helemaal niet meer weet, dan herinnert hij het zich weer wanneer hij mijn schoonheid ziet. Dat hoop ik altijd'.

‘Zo wil ik ook zijn, Parel! Maar ik kan niet van iedereen houden'.

‘Dat is wel zo, Roodje, maar je kan je schoonheid voor iedereen laten schitteren. Ze zullen dan een klein beetje van dat licht zien'.

‘Maar jij kan schitteren omdat je een toverparel bent. Ik ben maar een gewoon muisje en ik zal nooit licht kunnen geven net als jij of als mijn vriend de zonnestraal'.

‘Jouw hart is ook een toverhart en het geeft ook licht af net als bij ons'.

‘Dank je, kleine parel. Je bent erg vriendelijk'. Roodje legde de parel zachtjes naast zich neer en stond op: ‘Wacht even dan ga ik dag zeggen tegen mijn vriend de zonnestraal. Ik zal wat blaadjes plukken om daar een deken voor ons van te maken, zodat we kunnen gaan slapen'.

‘Niet lang wachten, want het is al laat, maar misschien kan je nog net het laatste beetje zonnelicht zien'.

‘O, nee! Ik had helemaal niet gezien dat het donker wordt', riep Roodje en hij schoot naar buiten.

 

 

Page 4 of 5